week 5, iets verlaat...

Het berichtje duurde deze keer wat langer, maar ik zal even schetsen waarom: aangezien de verbouwing in het huis wat omvangrijker werd dan de huisbaas gedacht had, hield het internet er thuis ook mee op. We hebben een huis met 10 kamers, waarvan er 8 bezet waren. De huisbaas laat er nu 5 kamers extra bij bouwen in onze oude algemene ruimtes. Dit hoorde ik al toen ik in de auto van het vliegveld naar huis zat, maar de aannemer moest nog geregeld worden, dus het was nog niet zeker of het echt doorging (op zn Antilliaans dus). 4 weken terug zijn ze er nu mee begonnen en hadden ze ineens haast. Eerst hadden we 1 bouwvakker rondlopen, inmiddels zijn het er een stuk of 15. Het begon ook met 1 middag werken, 2 dagen vrij (nog wel vol te houden qua overlast dus;)), maar nu hebben we een nieuwe wekker: de betonboor die om kwart over zeven een muur in gaat. En ’s avonds konden we genieten van ons avondeten à la stof, romantisch genietend met een stel Haïtianen, Venezuelanen en Colombianen met wie we geen woord kunnen wisselen, omdat ze geen Papiaments, Nederlands of Engels spreken en rond 9 uur pas stoppen. Geen ideale situatie dus. We hebben dan ook een stel heerlijke discussies met de huisbaas gevoerd ;). Verder is de keuken er uitgesloopt, omdat de huisbaas in eerste instantie even over het hoofd gezien had, dat waar een nieuwe kamer om de keuken heen gebouwd wordt, de keuken niet meer gebruikt kan worden (hoe bedoel je Antilliaan? Haha). En deze dus verplaatst moet worden. Maandag 25 aug komen er 8 nieuwe mensen, dus er moeten nieuwe kamers klaar zijn, anders heeft hij een probleem. Ook de kamer waar de oude keuken in stond moet klaar en daarom moest de keuken zo snel mogelijk verplaatst worden. Resultaat: wij zitten drie dagen zonder keuken. Het klinkt allemaal dramatisch en soms is het ook wel frustrerend, maar over het algemeen kunnen we er nog om lachen. Veel thuis zijn we toch niet, helaas zijn de siësta’s niet meer mogelijk en alles zit onder het stof, maar we hebben wel 40% korting op de huur gekregen en 30 gulden per dag om te eten en ze werken nu niet meer voor half acht ’s ochtends en na negen uur ’s avonds. In ieder geval hebben we dus iets. Bovendien is het elke dag een verrassing om thuis te komen en er achter te komen hoe we nu ons huis binnen moeten. Er zijn namelijk al drie deuren verwijderd en in een doorgang stond ineens een muur. Ook staan er steeds meer meubels op de poort. De koelkasten staan daar nu ook, en het gasstel staat bijna helemaal zonder afdak buiten haha. Nieuwe dimensie van koken en leven dus;). Als het goed is zijn ze klaar, dus mandy, ik hoop dat je een schoon huis van me te zien krijgt;). Als het te erg is, mag ik ook altijd in het appartement bij de ouders van Silvie komen logeren, dus maak je niet te ongerust.
Terug naar mijn leuke tijd hier. Vorige week heb ik een dagje meegelopen met de verpleeghuisarts en met een sportfysiotherapeut. Het was heel leuk om te zien hoe zij hier werken. Er heerst veel frustratie bij de artsen die oorspronkelijk uit Nederland komen. Veel mensen zijn niet therapietrouw, de verzekeringen hebben hier heel veel macht en de gezondheidszorg loopt achter. Mensen willen ook geen andere leefstijl aannemen en zo krijg je op je 40e een CVA, waarbij de helft van je lichaam verlamd is voor de rest van je leven. Curaçao is bijvoorbeeld ook het 3e land in de wereld op de lijst van nierdialyses. Best heftig dus. Ook komen er veel amputaties voor door perifeer vaatlijden door suikerziekte bijvoorbeeld en doorligwonden, omdat de protocollen niet altijd even goed gevolgd worden (wisselligging uitgevoerd om de 12 uur ofzo, alleen als ze er zin in hebben). Ik heb dan ook in het verpleeghuis dit soort patiënten gezien, ook met spectaculaire doorligwonden, waarbij bij 1 man er één op zijn heup zat en zo ver doorgegroeid is dat zijn bovenbeensbot er uit steekt. Voordeel in dit klimaat is dat de maden vanzelf snel groeien, in de wond gevonden worden bij verschonen, en niet speciaal gekweekt hoeven te worden voor het opruimen van zo’n wond;). Bij de fysiotherapeut heb ik veel geleerd over behandelingen en indicaties enz.. Dinsdag ben ik naar de film gegaan op Mambo, het strand. Heerlijk, op een strandbedje, onder de sterrenhemel naar een filmpje kijken. De maan gaf alleen teveel licht:P. En ik was op zoek naar vallende sterren, miste hierdoor de helft van de film, en toen viel er net eentje achter het filmdoek. Iedereen had m dus gezien, behalve zoekende elsy. Lekker slim weer:D. Natuurlijk ben ik ook weer gaan hardlopen, pfoei was een zware training, maar wel lekker! Vrijdagochtend had ik een praktijkbeoordeling in een andere praktijk. Ik was wat bang gemaakt met papiaments enzo, maar het ging heel goed.
Ik haat het als ik leuke dingen voor het laatst mag doen, en nu begint dat al. Vrijdag was namelijk mijn laatste dag bij dokter Swart. Jammer, want ik heb er een hele leuke tijd gehad, kon erg lachen met de zusters en ik heb veel leuke dingen meegemaakt. Ik heb ze dan ook maar even verwend met kanjer stroopwafels (hoe toepasselijk) en heb voor de vrijdag middag borrel gezorgd. Zaterdag zijn we weer gaan zwemmen in de ochtend en laat in de middag zijn Silvie, haar ouders en ik naar een strand gegaan om te kaasfonduen, de zonsondergang te zien en lekker naar de sterren te kijken. Echt heerlijk was dat. Zondag ben ik weer gaan duiken, omdat ik van mijn ouders mijn PADI open water voor mijn verjaardag krijg:). Bij de duikschool aangekomen bleek Frans Bauer daar rond te lopen. We hebben dus lekker fout een mooie foto laten maken en hij heeft ons logboek voor het duiken getekend. Marianne Weber hebben we ‘helaas’ over het hoofd gezien haha. Deze keer is alles droog en veilig op de kant gebleven. In de middag zijn Carmen, haar moeder en ik lekker op het strand gaan luieren en in de avond nam ik Silvie en haar ouders mee uit eten, alvast als dank voor alles. We hebben heel lekker gegeten, enigszins Mexicaans (ofzo:D) in de stad met uitzicht over een heel leuk binnenplaatsje. Ondertussen had ik mijn telefoon op stil staan en waren Patrick en Manon aangekomen op het vliegveld. Ik had gezegd dat ze me mochten bellen als t vervoer een probleem zou worden, dus ik schrok een tiki toen ik zag dat ik 15 oproepen gemist had, maar gelukkig wouden ze me alleen maar heeeeel graag spreken:P. Silvie en ik zijn ze na het eten op gaan halen bij het hotel en daarna zijn we nog even naar Mambo gegaan, nu voor een drankje.

Doei dushi´s!

X, els