week 2

Bon dia, mi ta huntu ku doktora Elsbeth van Dorssen; zo begint elk consult van dokter Swart (goedendag, ik ben samen met dokter (:D) Elsbeth van Dorssen). Tenminste, wanneer hij het consult doet en ik er bij zit. Het komt ook al geregeld voor dat ik het consult doe en hij erbij zit, of dat ik zelf eigen patiënten zie in een andere kamer. De eerste week is me dus goed bevallen. Ook de siësta van half één tot half vijf is heerlijk. Tijdens de huisbezoeken na het ochtendspreekuur komen we bij de meest verschillende huisjes uit, van houten ‘krotjes’ tot mooie stenen huizen. Ook krijg ik veel goede adviezen van de dokter haha (smeer je goed in, doe overdag een lange broek aan tegen de muggen enz enz)
Van de week heb ik niet veel meer gedaan dan stage gelopen en ’s avonds gesocialized met mn huisgenootjes en wat bijgeslapen om mn griepje te boven te komen. Dat is aardig gelukt, want ik voel me weer goed. Donderdag tijdens de siësta van dokter Swart zijn Silvie en ik lekker gaan lunchen en ’s avonds ben ik weer wezen hardlopen. 8 km deze keer, netjes he?:D Ik heb me zelfs over laten halen om met mijn allereerste hardloopwedstrijd ooit mee te gaan doen. 5 km, ergens begin augustus: help! Ik heb mezelf ook al afgevraagd of het een zonnesteek is waar ik aan lijd, maar volgens mij was het alleen een moment van verstandsverbijstering. Vrijdagavond zijn we naar de film (Hancock) geweest; goede film, maar de airco stond zo hoog, dat ik kippenvel had! Op Curaçao! Dat hoort toch niet? Zaterdagochtend moest ik weer vroeg mn bedje uit rollen, want we gingen al om 8 uur zwemmen bij Jan Thiel (compleet met badmuts, bril en badpak, dus echt niet alleen maar dobberen :D). Hierna zijn we even gaan shoppen voor surfshorts en daarna zijn we richting de Noordkust gereden. Dit is de rotskust van Curaçao, met veel golven en zonder strandjes. Achter het vliegveld zijn we de ‘bushbush’ op/in gereden. We kwamen uit op een grote vlakte met veel cactussen, lage begroeiing en een ‘weg’ vol gaten en kuilen. Vanaf hier keek je uit over de zee aan de ene kant en rotsplateaus aan de andere kant. De weg was lastig te berijden, maar door het langzame rijden konden we wel mooi leguanen weg zien rennen, 5 warawara’s (grootste roofvogel hier op het eiland) vlakbij zien vliegen en genieten van alles. Af en toe zijn we de auto uit gegaan om naar de plateaus te lopen of naar de zee.
Na een tijdje kwamen we uit bij een slagboom, midden op het plateau. Bleek er een leukerd te zijn die vond dat dat terrein van hem was en 5 gulden te vragen voor elke auto die wou passeren. En het fijne was, dat dat de enige weg was om verder te gaan. Slimme Antiliaan, zou je zeggen. Veel auto’s waren er blijkbaar alleen nog niet langs geweest, want het huis waarin hij woonde zag er nogal sjabbie uit.
Na een tijdje rijden kwamen we bij park Ascension uit. Met veel mooie wandelingen was Silvie verteld. Vooral de wandeling naar de fosfaatmijn moesten we lopen volgens ‘kenners’. Op de kaart zag hij er ook nog wel redelijk uit, niet te lang en niet te veel klimmen en dalen. We dachten dat we dat dus nog wel konden doen om 3 uur ’s middags. Uiteindelijk hebben we zeker 2 uur gelopen in de brandende zon, een gedeelte zonder wind, plateaus opklauterend en afglijdend, tussen de cactussen en prikkelstruiken door, maar wel met mooie uitzichten. De turtlespot waar we met een omweg naartoe gingen was ook lang niet zo interessant meer na dat eind lopen en met alleen nog wat ijsblokjes over als drinken. Echt geduld hadden we dan ook niet om te wachten op schildpadden. Een vruchtenshake, halve liter cola, kraan vol drinkwater klonken allemaal zoveel lekkerder, dat we daar maar snel naar op zoek zijn gegaan. Zondagochtend stond Silvie weer om kwart over 6 voor de deur, omdat we naar klein Curacao zouden gaan, een klein eilandje voor de kust. Met de auto moesten we de duurste wijk van Willemstad door om bij de boot te komen. Om die wijk in te komen moet je ook echt door een slagboom heen waar ze je vragen wat je komt doen. De organisatie waar wij mee gingen, ging met drie boten. Wij waren de Lucky losers om op de kleinste te mogen, waar we ook het meeste last van de golven mee zouden krijgen. Op de heenweg schijnt iedereen namelijk zeeziek te worden. Eén van de goede adviezen van dokter Swart was dan ook om pilletjes tegen zeeziekte in te nemen. Met dit advies was ik dan ook wel blij toen we op zee kwamen met dat bootje. Ongelofelijk, we gingen goed heen en weer. Gelukkig zaten we op het bovendek, want iedereen beneden was nogal ziek haha. Wij hebben gelukkig nergens last van gehad. Op klein Curacao hebben we heerlijk gechilled en gesnorkeld. Heb voor het eerst zeeschildpadden gezien :D. De zee daar is ongelofelijk mooi en helder. En het koraal op de randen onder water is echt heel gaaf. Helaas had ik nog geen onder water camera. Ook zijn de ranzige, met grote tanden gezegende vissen me nog gespaard gebleven :D. ’s Avonds zijn we nog even wat wezen drinken op Mambo en nu zit ik weer in mn siëstatijd. Heb wel weer leuke patiënten gezien. 1 vrouw die cocaïne snuift bij het leven en heel het tussenschot + de slijmvliesplooien in haar neus kapot heeft gesnoven. Je keek zo de buis van Eustachius in richting dr oren. Echt bizar. En vandaag hadden we een man, waarvan de buik open was gemaakt om er bolita’s (bolletjes) uit te halen. Ze hadden hem alleen niet grondig genoeg gereinigd, want hij had er toch nog 2 uitgepoept. Heeft ie toch nog iets kunnen verkopen hihi. Ik vermaak me dus nog steeds hier!

Ayó!