Mijn afgelopen donderdag

Het is alweer meer dan 3 weken geleden dat ik mijn lieve ouders wat extra grijze haren heb bezorgd, door de laatste dag toch weer teveel dingen te moeten doen (echt, tot die dag liep ik telkens voor op mijn planning).
Mijn to do lijstje van die dag zag er als volgt uit: huis opruimen, huis schoonmaken (ook de koelkast en vriezer moesten natuurlijk ontdooid worden), administratie, koffers inpakken (niet onbelangrijk), laatste ijsje eten, de buurtjes gedag zeggen, met papa, mama, Thijs, Jis, Floor en Duuk pannenkoek met Hollandse aardbeien eten, extra koffer inchecken bij de KLM, laatste dingen kopen, reisverzekering afsluiten, expatverzekering afsluiten. En als laatste: koffers zo inpakken dat ze beide 23 kg waren.
Bij deze dus nogmaals: sorry paps en mams! Ik heb er van geleerd en ik zal het de volgende keer echt weer anders proberen te doen!

Mijn dagen hier in Qatar zien er totaal anders uit. Om jullie een kijkje te geven in mijn leventje tot nu toe (tijdens de Ramadan), neem ik jullie mee op een donderdag:

Om 5.45 gaat de wekker. Hier is de zonsopgang rond 4.00 en het is al ongeveer 35 graden, dus geen straf. Ik lees even alle leuke appjes die ik de vorige avond nog heb gekregen van iedereen uit Nederland en antwoord vast wat mensen. Ik doe mijn badpak aan, trek mijn nette kleding eroverheen aan, pak mijn tassen in, eet wat kleins en verstop wat extra boterhammen en water in mijn tas, zodat het niet zichtbaar is. Eten en drinken (of de intentie tonen hiertoe) in het openbaar is tijdens de Ramadan strafbaar. Ik geef de poes Saar een aai en wat eten en loop over de compound naar het appartement van Daniel. Van die 3 minuutjes lopen parelen er al wat zweetdruppeltjes over mijn gezicht. Met hem rijd ik mee in een Pajero naar de Aspire Dome. Alles is groot hier, dus ook de auto’s. Mensen hebben hier bovendien een sportieve rijstijl. Een gemiddelde rotonde voelt aan als place de la concorde in Parijs, dus enige kreukelzone voelt wel veilig. Daniel parkeert de auto onder parasols, zodat hij straks geen sauna is. We lopen rond 7.00 de Aspire Academy in en worden begroet door 4 beveiligingsmannen. De Aspire Academy is de sportopleiding voor de Qatarese kinderen. Naast fantastische leslokalen hebben ze er dan ook meer dan fantastische sportfaciliteiten, meetlabs en een team around the team van immense omvang en van een kwaliteit waar de Nederlandse Eredivisie Clubs van zouden kwijlen. Dit alles in 1 gebouw (dat gebouw waar je in 17 min omheen kunt lopen). Momenteel is het vakantie, dus het gebouw is bijna verlaten. Wij lopen richting het zwembad. Het 10 banen 50 meter bad ligt er nog donker en verlaten bij. Het 10 meter springbad erachter ook. We zwemmen 2.5 km in het donker en zijn de enigen. Tijdens het zwemmen komen eerst 2 mannen de platforms rond het bad en de mannenkleedkamer schoonmaken. Daarna komt een vrouw langs het bad zitten en maakt even later de vrouwen kleedkamer schoon. De vrouwenkleedkamer is absoluut verboden gebied voor mannen. Gelukkig heeft niemand nog wat gezegd van het feit dat we af en toe tegelijk komen zwemmen en dat ik mijn badpak aan heb (dus niet tot de knieën en over de schouders bedekt ben). Ik ben benieuwd hoe dat na de Ramadan zal zijn.
Om 8.45 lopen we de Aspire Academy weer uit. We komen een erg aardige Italiaan tegen die ik nog niet kende. Ik krijg een ferme handdruk, hij vraagt geïnteresseerd waar ik vandaan kom, wat ik hier doe en wat ik er tot nu toe van vind en loopt dan weer verder. Daniel vertelt me dat het een van de Internationale guru’s in de sportfysiologie is en ik kijk hem weer eens verbaasd aan. We stappen in de auto voor een 2 minuten ritje naar het ziekenhuis. Ik heb dit een keer lopend gedaan en werd door iedereen gevraagd of ik gek was, inmiddels is het een graad of 42. In Aspetar groeten we de 4 beveiligingsmannen bij de ingang. Het is nog rustig. Vanwege de Ramadan start iedereen om 10.00. Alles ziet er, zoals elke dag glimmend en blinkend uit, omdat alles zo goed wordt schoongehouden. Ik neem de lift naar de 2e verdieping. De trappen worden hier namelijk erg goed verstopt en ik heb ze nog niet weten te vinden. Ik loop mijn kamer in die ik deel met 3 leuke PhD studenten (uit Noorwegen en Australië) en mijn medefellow Guillermo (uit Spanje). Er is nog niemand. Ik sluit het gordijn voor de deur en eet een boterham. Ik check mijn mail, kijk even naar mijn poli van de dag, leg een laatste hand aan de brieven van de atleten van de vorige dag, stuur nog wat appjes en klets even bij met de mensen die binnen komen.
Om 9.45 loop ik naar de poli, kijk in welke kamer ik deze dag poli draai, en start daar de 4 systemen op waarmee we werken, open een blanco briefformat voor de atleten, open de interne en externe fysioverwijsformulieren vast en draai wat standaard invulformulieren voor de privé patiënten uit. Het zal nog wel even duren voor ik dit allemaal even snel hanteer als de sportartsen die hier al even werken. Om 10.00 begint mijn poli, hij staat helemaal volgepland. Om 10.10 is de patiënt van 10.00 nog niet gearriveerd. Zodra hij arriveert zal het ook nog wel 20 minuten duren voor hij ingeschreven staat, want het is een nieuwe patiënt. De follow-up patiënten heb ik inmiddels al voorbereid, dus ik kan mooi even naar de juicebar, achterin het ziekenhuis voor een dubbele espresso. De nurse die mij met de poli ondersteunt vast niet, dus gaat gezellig mee. In de juicebar komen we de fysiologieguru weer tegen en meteen begint hij weer een leuk gesprek met ons. Ik word gebeld op mijn mobiel. In Aspetar is het de bedoeling dat je geluid aan staat, omdat je mobiel je pieper is, dus ik neem op. De poli belt dat er een patiënt is gearriveerd. We lopen terug en beginnen met het spreekuur. Het is de patiënt die een afspraak heeft om 12.30. Nee, we hebben niet zo lang in de juice bar gezeten, maar zo werkt het gewoon: een groot deel van de patiënten weet welke dag hij of zij de afspraak heeft en komt die dag ook, de tijd is alleen een ander verhaal;). De eerste patiënt is een atleet die zijn dokter meeneemt. Aspetar heeft voor alle grote sportclubs de medische staf verzorgd: dokter, fysio, evt ook diëtist, fysioloog etc. Ze spreken goed Engels dus ik kan het consult voor het grootste gedeelte zonder vertaalhulp van de nurse doen. Ik stuur hem naar de radiologie voor een foto en een MRI en laat ze daarna op controle terug komen.
Alle werknemers in Aspetar zijn vandaag een beetje zenuwachtig. We krijgen waarschijnlijk vandaag te horen hoe lang de EID vakantie gaat duren. Dit besluit de Emir nadat hij is ingelicht door een aantal onafhankelijke geestelijken die met een bepaalde stand van de maan een uitspraak kunnen doen. De nurse vertelt me om 11.00 dat we een mailtje hebben gekregen: we krijgen 11 dagen vakantie! Wauw! Nu is het een drukte van jewelste bij de afdeling HR, omdat iedereen die op vakantie wilt en het land wilt verlaten hier een exit permit voor moet aanvragen. Dit kan op zijn vroegst de week voor vertrek. Ik hoef deze keer nog niet de rij in, ik heb mijn Qatar ID nog niet gekregen dus ik kan het land daardoor nog niet verlaten.
De poli gaat door. Inmiddels zitten er 4 patiënten te wachten. Sommigen spreken Engels, anderen alleen Arabisch, dan vertaalt de nurse of hun man/ouders/familie alles voor me. Soms kan je een onderzoek goed doen, maar soms laten ze ook niet toe dat hun hele broek, taupe, djellaba of andere kleding uitgaat en mag je de knie wel onderzoeken, maar kan je het ketenonderzoek niet doen. Heel soms willen ze het lichaamsdeel met de klacht ook echt niet ontbloten en krijg je bijvoorbeeld een knie door een broek te zien. Ik probeer ze te overtuigen, maar bedekking van het lichaam is hier zo belangrijk dat dit niet altijd lukt. Ik geef aan dat ik geen adequaat onderzoek kan doen, maar probeer ze toch zo goed mogelijk te helpen met dat wat ik kan doen.
Ik probeer grip op de poli te houden, maar de nurse heeft gelukkig het overzicht en komt telkens met een status binnen voor een nieuwe atleet/patiënt, een triage patiënt die er bij is geplaatst of een atleet/patiënt die terug is van röntgen. Ook mijn eerste atleet komt om 2 uur mijn kamer weer binnen. De foto en MRI zijn vandaag al gemaakt, de wachttijd is hier nu 0-2 dagen. Ik loop even naar de radiologieafdeling. Ik heb namelijk nog niet zoveel MRI’s van de enkel gezien en vraag aan 1 van de 2 radiologen of hij me wat uitleg kan geven over het beoordelen van deze MRI en of hij me alle ligamentjes eens kan laten zien. Voor mij heel leerzaam, maar helaas geen goed nieuws voor de atleet: gedeeltelijk syndesmoseletsel. Op de terugweg loop ik nog even binnen bij een van de sportartsen en vraag haar of het beleid wat ik in mijn hoofd heb, in haar ogen ook het juiste is. Ondanks dat bedekking en privacy zo’n grote rol speelt in dit land, is het geen enkel probleem dat de artsen en nurses bij elkaar de polikamer binnenlopen. Soms gaat wel de deur op slot tijdens het onderzoek, maar daarna gaat hij weer van het slot af. Dit maakt overleg heel makkelijk, ook met de chirurgen en ik merk dat ik hier veel van leer! Ik loop mijn eigen kamer weer in en vertel de atleet dat de flipflops waar hij nu op loopt niet het meest adequate schoeisel zijn. Hij krijgt een moonboot mee voor 3 weken en na de EID komt hij weer terug op de poli voor vervolg. Ook schrijf ik een briefje voor zijn werk dat hij op mijn indicatie deze moonboot moet dragen en dus niet al zijn werkzaamheden kan verrichten. Verder schrijf ik een formulier voor de fysiotherapeut en schrijf ik een brief. Ook stuur ik hem langs de apotheek voor wat pijnmedicatie voor de nacht. Ik turf in mijn poliboek dat ik hem gezien heb, zodat ik uiteindelijk mijn aantallen aan het einde van de maand netjes door kan geven. Concluderend: de administratie is hier zeker niet minder dan in Nederland.
Pfff het is 3 uur geworden en het lijkt net een wonder, maar er wachten geen patiënten meer op me in de wachtkamer. Ik kijk even naar mijn lijst en er is maar 1 patiënt niet op komen dagen en 1 iemand extra bijgeplaatst en ook al lijken alle namen hier bar veel op elkaar, ik herken ze toch vaag, dus ik heb ze blijkbaar echt allemaal gezien vandaag.
Donderdagmiddag betekent: weekend! Er lopen al wat andere artsen langs: tijd voor de lunch in de juicebar. Voor 15 QR (3 euro) staat er een buffet klaar met soep, broodjes, salades en fruit. Geen warme gerechten, want dat geeft teveel etensgeuren tijdens de Ramadan. Ik zit met een aantal sportartsen en praat over de mooie sportzomer. De ene na de andere guru komt erbij zitten en praat gezellig mee. Tijdens zo’n lunch besef ik me minstens 4 keer hoe bijzonder de kans is die ik heb gekregen.
Om 4 uur rijd ik mee met Robbart naar de compound. Ik trek snel mijn bikini aan, neem een duik in het zwembad en kijk daarna het laatste gedeelte van de Tour de France etappe. Om 18.00 is de zonsondergang, waarna alle openbare eetgelegenheden weer openen. Om 18.30 hebben we bij het zwembad afgesproken voor de BBT (bier, burgers en tennis). Omdat bijna alle Nederlanders inmiddels op vakantie zijn, zijn we met een erg klein groepje en eten we een hamburger. Het eten wordt hier niet tegelijk geserveerd dus we eten een beetje om en om. Om 22.00 zijn we uitgekletst en wandelen we naar huis. Het is een donkere, heldere nacht en zo’n 35 graden. Thuis aangekomen geef ik Saar nog een aai en wat eten, kijk nog even op whatsapp en facebook en duik ik mijn bedje in: op naar 11 dagen vakantie☺!